Από τη δικηγόρο Αλεξάνδρα Γωγούση- Σκανδάλη
Πάντα δεχόμουν από «παράγοντες» κομμάτων πιέσεις για να ασχοληθώ με την πολιτική.
Ειδικά τα τελευταία χρόνια, που, ένα ποσοστό των υποψηφίων, υποχρεωτικά έπρεπε να είναι γυναίκες, η πίεση γινόταν πιο έντονη, όπως και το επίπεδο του «παράγοντα» που μου το πρότεινε.
Το τελευταίο όμως διάστημα, η κατάσταση έγινε κουραστική.
Οκτώ στους δέκα γνωστούς μου, στο δρόμο, στο λεωφορείο, στα δικαστήρια, στο σούπερ μάρκετ, μου επαναλαμβάνουν την ίδια πρόταση:
«Άνθρωποι σαν κι εσένα πρέπει να πάνε στη βουλή».
– Γιατί βρε παιδιά; τους ρωτώ, για να καταλάβω το σκεπτικό τους.
– Γιατί είσαι μορφωμένη, γιατί έχεις άποψη και τη λες, γιατί είσαι αναγνωρίσιμη και γιατί έχεις ωραίο …χαμόγελο!
– Και είναι αυτοί λόγοι για να πολιτευθώ; ρωτώ και πάλι «αφελώς» εγώ.
– Γιατί, οι άλλες, οι βουλευτίνες, τί περισσότερο έχουν από εσένα; μου απαντούν.
Δεν μπαίνω στη διαδικασία να αντικρούσω τα επιχειρήματά τους, ένα τους λέω όμως:
«Αν μπω στην πολιτική, θα πάψω να έχω άποψη.
Θα πρέπει να «υποτάσσομαι» στην άποψη του αρχηγού.
Θα πρέπει, μάλιστα, να βρίσκω επιχειρήματα για να την υπερασπίζομαι, μ’ αρέσει δε μ’ αρέσει.
Θα πρέπει να δικαιολογούμαι και σε εσάς, όταν θα διαφωνείτε μ’ αυτήν…
Τώρα, γράφω ελεύθερα τη γνώμη μου στα blogs που με φιλοξενούν, στα περιοδικά, στις εφημερίδες, στο facebook, τη διατυπώνω ελεύθερα στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, όταν με προσκαλούν σε εκπομπές…
Εκφράζω την άποψή μου στους συναδέλφους μου, στους γείτονες, στους φίλους μου, στον ταξιτζή και τον περιπτερά μου.
Τη λέω στην ουρά που περιμένω στην εφορία, στον ΟΤΕ, στην Τράπεζα, στο Σούπερ Μάρκετ!
Η άποψή μου μπορεί να ΄ναι άλλοτε σωστή κι άλλοτε λάθος.
Άλλοτε διαφορετική κι άλλοτε έξυπνη, άλλοτε να ΄ναι ευφυής και άλλοτε …φευγάτη, ό,τι κι αν είναι, όμως, είναι η άποψή μου, η δική μου γνώμη.
Και με τον τρόπο αυτό, αισθάνομαι ότι βάζω κι εγώ ένα λιθαράκι στον κυκεώνα, που στην πατρίδα μας ονομάζουμε «δημοκρατία».
Αν πολιτευτώ, εκλεγώ δεν εκλεγώ, θα τα «χάσω» αυτά τα …μπερεκέτια.
Ίσως τότε να ντρέπομαι κιόλας που είμαι αναγνωρίσιμη.
Ίσως τότε χάσω και το χαμόγελό μου…
Αυτό που σήμερα εκφράζει εμένα, εκφράζει τα «πιστεύω» μου, αυτά για τα οποία με αποδέχεσθε και με προτρέπετε να γίνω μιά απ’ τους … τριακόσιους, θέλετε τώρα να τ’ αλλάξω κι από την Αλεξάνδρα που εκτιμάτε, να γίνω μια …ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ – ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΑ … ανάλογα με τον αρχηγό.
Ε, λοιπόν, όχι, αγαπητοί μου.
Αυτό το δώρο το χαρίζω στην επόμενη υποψήφια!
Εκτός κι αν, εν τω μεταξύ, αντιληφθούν ΚΑΙ οι πολιτικοί αρχηγοί ότι στην Ελλάδα, έχουμε Δημοκρατία!
Αλήθεια, έχουμε Δημοκρατία, στην Ελλάδα, σήμερα;»