Το κράτος επιτίθεται στους Έλληνες χωρίς ντροπή

Αρκετοί νέοι Έλληνες επιλέγουν το τελευταίο διάστημα να φύγουν στο εξωτερικό και με αφορμή αυτό το γεγονός η γαλλική ιστοσελίδα Rue89 δημοσίευσε ένα κείμενο ενός Έλληνα φοιτητή ο οποίος περιγράφει την απογοήτευση και τα αδιέξοδα που έζησε και ζει σε Ελλάδα και Γαλλία.

Ολόκληρο το κείμενό του έχει ως εξής:

«Το κράτος επιτίθεται στους Έλληνες χωρίς ντροπή

Εγκατέλειψα τις σπουδές μου στη βιολογία χωρίς να πάρω το πτυχίο μου και εγκαταστάθηκα στην Αθήνα για να αφοσιωθώ στην τέχνη. Αυτό έγινε το Φεβρουάριο του 2010 όταν ξέσπασε η κρίση στην Ελλάδα και ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις στην Αθήνα προκαλώντας μεγάλες υλικές ζημιές στην πρωτεύουσα. Ήταν τότε που η αστυνομία, δηλαδή το κράτος, στάθηκε απέναντι στους πολίτες, τους οποίους αποκαλούσε αναρχικούς, ρίχνοντας τους χημικά και χτυπώντας τους αδιακρίτως. Για την Αστυνομία ήταν όλοι οι διαδηλωτές “αναρχικοί”, ακόμα και αν επρόκειτο για φιλήσυχους πολίτες.

Είδα με τα ίδια μου τα μάτια την επίθεση που δέχθηκε μία τράπεζα στο κέντρο της πόλης με βόμβες μολότοφ που στοίχισαν τη ζωή σε τρεις ανθρώπους μεταξύ των οποίων και σε μία έγκυο γυναίκα. Εκείνη τη μέρα γυρίζοντας σπίτι μου και βλέποντας την Αθήνα πληγωμένη από τις υλικές καταστροφές, αποφάσισα ότι είχε έρθει η ώρα να εγκαταλείψω την Ελλάδα.”

Όμως οι δυσκολίες δεν σταμάτησαν στην Γαλλία…

”Κατάφερα να φύγω από την Ελλάδα στις 25 Σεπτεμβρίου του 2011 όταν βρήκα τα χρήματα για το ταξίδι και τα πρώτα έξοδα και έγινα δεκτός από το τμήμα Ιστορίας της Τέχνης του Πανεπιστημίου της Ντιζόν. Πίστεψα ότι μπορούσα πλέον να κάνω τις σπουδές που πάντα ήθελα να κάνω, να ζήσω και να εργαστώ σε μία χώρα που πάντα θαύμαζα.

Είχα δανειστεί ένα μικρό ποσό και ήλπιζα ότι οι ευκαιρίες για να βρω μία δουλειά σε μία μεγάλη χώρα όπως η Γαλλία θα ήταν πολύ περισσότερες από την Ελλάδα. Ήμουν αποφασισμένος να κάνω οποιαδήποτε δουλειά για να μπορέσω να ζήσω και να σπουδάσω στη Γαλλία.

Όταν έφτασα μου ζήτησαν βίζα και άδεια παραμονής παρόλο που η Ελλάδα ήταν μέλος της ευρωπαϊκής ένωσης -από τα πιο παλιά- και συμμετείχε στην Ευρωζώνη. Μου ζήτησαν επίσης ατελείωτα δικαιολογητικά και εγγυήσεις για να μου νοικιάσουν ένα μικρό διαμέρισμα. ”Ξέρετε η χώρα σας δεν είναι αρκετά αξιόπιστη”, μου είπε ο υπάλληλος του μεσιτικού γραφείου, για να δικαιολογήσει τις επιπλέον εγγυήσεις που μου ζητούσε για να μου νοικιάσουν το διαμέρισμα.

Μόλις εγκαταστάθηκα άρχισα να στέλνω το βιογραφικό μου σε όποια προσφορά εργασίας έβλεπα στις αγγελίες. Έστειλα αμέτρητα CVs. Είπα και ψέματα αφού δεν έχω εργαστεί ποτέ σαν οικονόμος, σαν γκρουμ, σαν ρεσεψιονίστας ή σαν ντελίβερι μπόι.

Περιμένοντας τις απαντήσεις και με την ελπίδα ότι θα με προσλάβουν κάπου, συνέχισα να στέλνω και άλλα βιογραφικά. Λαντζέρης, μανάβης, υπάλληλος σε ψαράδικο, νυχτερινός φύλακας. Ήμουν έτοιμος να πω ναι σε οποιαδήποτε δουλειά πρόσφεραν οι αγγελίες. Δεν πήρα καμία απάντηση εκτός από μία που μου έστειλε μια αλυσίδα φαστ φουντ που διαφήμιζε την αλληλεγγύη της στην Ελλάδα και υποτίθεται ότι θα με προσλάμβανε. Δεν το έκανε ποτέ.”

Τελικά αναγκάστηκε να φύγει και από την Ντιζόν και να εγκαταλείψει για δεύτερη φορά τις σπουδές του.

”Τώρα βρίσκομαι κάπου στη Νότια Γαλλία φιλοξενούμενος σε φίλους και περιμένοντας μια θετική απάντηση για εργασία στα CVs που συνεχίζω να στέλνω. Δυστυχώς οι απαντήσεις, όταν έρχονται, συνεχίζουν να είναι αρνητικές.

Και τώρα συνεχίζω να σκέφτομαι καθημερινά σε ποιό σημείο του πλανήτη θα μπορούσα να εγκατασταθώ για να προσφέρω αυτά που πιστεύω ότι μπορώ να προσφέρω. Και επειδή δεν βρίσκω απάντηση η απορία αυτή με σιγοτρώει σαν το σαράκι και με καταθλίβει καθημερινά γιατί ξέρω ότι μπορώ να κάνω τα πάντα».

topontiki.gr

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *