Συνταξιούχοι: τρεις πρόσφατες περικοπές, μία σε νομοσχέδιο και αβέβαιο μέλλον

Oι εκπρόσωποι του λαού τέσσερις φορές μέχρι σήμερα αποφάσισαν να καλύψουν μεγάλο μέρος από τα κρατικά ελλείμματα με περικοπές των συντάξεων. Χρειάζεται μια ανακεφαλαίωση, μια περιγραφή στα διάφορα στάδια της συστηματικής, σταθερής και διαφορετικής στις λεπτομέρειες αυτής πολιτικής. Δεν αρκούσε ο Ν. 3863/15.07.10 για το νέο ασφαλιστικό σύστημα που ανέτρεψε πολλά δεδομένα. Χρειάζονταν και συγκεκριμένα κεφάλαια. Και να το αποτέλεσμα:

Ν. 3845/06.05.10 (ΦΕΚ 65Α΄), άρθρο τρίτο: καταργούνται ειδικά για τους συνταξιούχους τα δώρα και επιδόματα ή περιορίζονται στα 800 ευρώ το έτος. Ετήσια αντί μηνιαία μείωση – για να μη γίνει τόσο αισθητή.

Ν. 3986/11.07.11 (ΦΕΚ 152Α΄), άρθρο 44: από 01.08.2011 αυξάνονται και αναπροσαρμόζονται σε ποσοστό από 6% έως 14% οι κρατήσεις υπέρ εισφοράς αλληλεγγύης και από 01.09.2011 θεσπίζεται ειδική εισφορά επικουρικής ασφάλισης.
Ν. 4024/27.10.2011 (ΦΕΚ 226Α΄), άρθρο 2: εκτός από τις άλλες μειώσεις που αφορούν σε ειδικές περιπτώσεις, προβλέπεται μείωση 20% για το ποσό της σύνταξης που υπερβαίνει τα 1.200 ευρώ.

Η τέταρτη μείωση και η δεύτερη για τις επικουρικές είναι γνωστό στο Πανελλήνιο ότι αποφασίστηκαν και θα συμπεριληφθούν στο νομοσχέδιο της τρέχουσας εβδομάδας. Μείωση 12%. Αυτή τη φορά το όριο άλλαξε. Για να μην πάθουμε σύγχυση, έγινε 1.300 ευρώ.
Το πόσο συχνά οι εκπρόσωποι του λαού περικόπτουν τις συντάξεις, αντί να περιορίσουν τα δικά τους έξοδα ή τις δαπάνες του κομματικού τους μηχανισμού, είναι ένα φαινόμενο ιδιαίτερα ανησυχητικό που πρέπει να προβληματίζει τον κάθε πολίτη και ταυτόχρονα αποτελεί καθρέφτη και πηγή για εξαγωγή συμπερασμάτων για τις ιδιότητες όσων κυβερνούν. Σε κάθε εξέταση Προϋπολογισμού είναι η πρώτη από τις ονομαζόμενες «περικοπές δαπανών».
Συμπεράσματα:

Πρώτο, η ροπή της πολιτικής σε ό,τι πιο εύκολο. Εξάλλου, μην ξεχνάμε ότι είναι η τέχνη του εφικτού. Ειδικά για την ελληνική πολιτική: η τέχνη του πανεύκολου, του άνετου, με μόνο γνώμονα το κοντόφθαλμο και το βραχυπρόθεσμο «φαίνεσθαι».

Δεύτερο, προφανώς θεωρούν τις συντάξεις ως την πιο αντιπαραγωγική δαπάνη. Πληρωμή χωρίς εργασία, άρα ό,τι και να καταβάλλουμε πολλά τούς είναι. Ούτε σκέψη ότι τα κονδύλια προέρχονται από τις μεγάλες εισφορές καθ’ όλη τη διάρκεια της εργασιακής σχέσης.

Tρίτο, οι συνταξιούχοι είναι ψηφοφόροι που διαρκώς μειώνονται, ανήκουν στην τρίτη ηλικία, ίσως δεν ψηφίζουν, για απεργία ούτε λόγος, τους έχουμε λιγότερη ανάγκη. Μικρό ποσοστό από αυτούς είναι φανατικοί οπαδοί. Λόγω ηλικίας δεν ανήκουν σε target group με μεγάλο ενδιαφέρον.

Τέταρτο, στην ανάγκη μάς δίνουν τη δυνατότητα να λανσάρουμε και ένα λαϊκίστικο σλόγκαν: με τόσους άνεργους και τόσα προβλήματα, τους απόμαχους θα προσέξουμε τώρα; Το σύστημα της σταδιακής και συστηματικής απαξίωσης βοηθάει.

Πέμπτο, θεωρούν ότι αντί να αισθάνονται οι ίδιοι και οι προκάτοχοί τους ένοχοι για τα οικονομικά των ασφαλιστικών ταμείων, την ενοχή πρέπει να την αισθάνονται οι ίδιοι οι ασφαλισμένοι – για δύο αιτίες: αφενός μεν γιατί δικαιώθηκαν συνταξιοδότησης, σύμφωνα με τη νομοθεσία, αλλά ίσως πρόωρα σε σχέση με την οικονομική κατάσταση και αφετέρου γιατί ζουν… περισσότερο απ’ ό,τι προβλέπουν οι αναλογιστικές μελέτες των σοφών.

Εκτο, οι μειώσεις θα γίνουν πιο αποδεκτές με δεδομένη την απειλή ότι αν δεν θεσπιστούν, τότε τα Ταμεία θα βρεθούν σε αδιέξοδο και δεν θα μπορούν να καταβάλλουν ακόμη και τη μικρότερη σύνταξη.

Κανείς, βέβαια, δεν θα υποστήριζε στα σοβαρά ότι την εποχή των μνημονίων οι συνταξιούχοι θα έπρεπε να είναι στο απυρόβλητο. Φυσικό είναι μαζί με το σύνολο του λαού να υποστούν τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, αλλά με το μέτρο που τους αναλογεί και όχι να τους βάζουμε στην πρώτη γραμμή του πυρός. Ο,τι και να τους λείψει προκειμένου να ισοσκελιστεί ο Προϋπολογισμός, οι πολιτικές μεγαλοφυΐες σκέφτονται πάνω απ’ όλα τις περικοπές στις συντάξεις. Πράξη που σε άλλες εποχές θα χαρακτηριζόταν ως το απόλυτο δείγμα ανανδρείας!

Αν και τα γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα, σκόπιμο είναι να τους θυμίσουμε κάποιες γνωστές αλήθειες:

■ Η σύνταξη δεν είναι οικειοθελής παροχή, αλλά επιστροφή των ασφαλίστρων που για πολλά χρόνια εισέπρατταν τα Ταμεία – και μάλιστα με παράλογα υψηλά ποσοστά στους μισθούς.

■ Ασφάλιστρα πληρώνουν μισθωτοί και εργοδότες και στα δώρα-επιδόματα.

■ Τα αποθεματικά των Ταμείων τα εκμεταλλευόταν το κράτος δίνοντας ελάχιστο τόκο και στη συνέχεια επενδύθηκαν σε ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου που θα υποστούν το γνωστό haircut.

■ Αν τα ίδια ποσά πληρώναμε σε μια υγιή ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία, δύσκολα θα αθετούσε το ασφαλιστήριο συμβόλαιο με το να μειώνει τα δικαιώματα του πελάτη της μονομερώς – και μάλιστα κάθε εξάμηνο ή δίμηνο.

■ Προφανώς μερικοί συνταξιούχοι εισπράττουν διαχρονικά περισσότερα απ’ ό,τι κατέβαλλαν, αλλά ας αναρωτηθούν μερικοί για την τύχη των χρημάτων όσων εργαζομένων δεν συνταξιοδοτήθηκαν ή εργάστηκαν περιστασιακά.

■ Εκτός από τις ασφαλιστικές εισφορές αλληλεγγύης, οι φορολογούμενοι συνταξιούχοι πληρώνουν και τη φορολογική εισφορά αλληλεγγύης, για να μη μας μπερδεύουν οι τίτλοι.

Νομίζουμε ότι τελικά μας μένει μόνο μία ευχή: κύριοι πολιτικοί, προσπαθήστε να γίνετε το ίδιο ικανοί και να βρείτε λύσεις στα δύσκολα προβλήματα τόσο όσο βρίσκετε με την πολυνομία της ασφαλιστικής νομοθεσίας. Εξάλλου, έπειτα από τόση εξάσκηση, δεν μπορεί, κάποτε θα ασχοληθείτε και με τα λιγότερο εύκολα!

www.protothema.gr

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *