“Αρχαίο πνεύμα αθάνατο, αγνέ πατέρα του μεγάλου, του ωραίου και τ’ αληθινού
κατέβα, φανερώσου κι άστραψε δω πέρα τη δόξα της δικής σου γης και τ ουρανού.
Στο δρόμο και στο πάλεμα και στο λιθάρι, στων ευγενών αγώνων λάμψε την ορμή και με τ’ αμάραντο στεφάνωσε κλωνάρι και σιδερένιο πλάσε κι άξιο το κορμί.
Κάμποι, βουνά και πέλαγα φέγγουνε μαζί σου σαν ένας λευκοπόρφυρος μέγας ναός και τρέχει στο ναό εδώ προσκυνητής σου αρχαίο πνεύμα αθάνατο, κάθε λαός…“
Ξεχνά τον ολυμπιακό όρκο κύριε. Ένας φοβισμένος μικροαστός ή μάλλον μικροκαταθέτης είσαι και το διαλαλείς στα πέρατα της γης. Όχι τυχαία σε χλευάζουν ξένα έντυπα και άλλοι λαοί.
Μικροαστισμός είναι η συμπεριφορά που προσπαθεί να μιμηθεί τον αστικό τρόπο ζωής και αποδέχεται ως υπέρτατη αξία την ιδιοκτησία. Όμως σήμερα την μικροϊδιοκτησία την έχουν οι τράπεζες και άρα δεν υπάρχουν καν μικροαστοί.
Υπάρχουν είλωτες για χρέη που έχoυν μάθει να υπηρετούν τα συμφέροντα μιας αριστοκρατίας στην οποία δεν μετέχουν.
Αρέσκονται να αισθάνονται ότι μετέχουν περιστασιακά ανά τετραετία. Όμως το γεγονός ότι γκρινιάζουν στο μεσοδιάστημα, δείχνει ότι στην ουσία δεν μετέχουν της αριστοκρατίας ή των αποφάσεων της.
Τους επιτρέπεται ο λόγος όταν οι αριστοκρατία αποφασίζει να αναδιαταχθεί βάση των κανόνων που έχει ορίσει η ίδια. Οι κανόνες ορίζουν την τακτική διαδικασία αλλαγής ιεραρχίας με ειρηνικά μέσα, ώστε να μην μακελευθεί η αριστοκρατία, όπως γίνεται σε αλλαγές ιεραρχίας σε αγέλες με πιθήκους και λιοντάρια.
Χαρακτηριστικό του μικροαστού στις δυτικές κοινωνίες είναι ότι πληρώνει για την ιδιοκτησία του ετήσια εισφορά ή ενοίκιο στην εκάστοτε ιεραρχία. Ο πραγματικός αστός έχει την περιουσία του σε νόμιμη off shore στα νησιά Μάρσαλ κάτι που για τον μικροαστό είναι εντελώς ανήθικο και διώκεται.
Το μόνο που απομένει σε έναν μικροαστό για να αισθανθεί “μετέχων” είναι:
• μια μικροκατάθεση σε τράπεζα των αριστοκρατών,
• ο φόβος για την απώλεια της ιδιοκτησία του και
• μια πολυπληθής τελετή αποχαιρετισμού της ιδιοκτησίας αυτής, στην κηδεία του.
Εφεξής άλλος θα αναλάβει το βάρος να πληρώσει ενοίκιο στην εκάστοτε αριστοκρατία, να παριστάνει ότι μετέχει περιστασιακά και να γκρινιάζει στο μεσοδιάστημα.
Βασικά δεν υπάρχει κάποια κατηγορία η κατηγορούμενος καθώς κατέληξε συνολικά το Μικροαστός να σημαίνει μικροκαταθέτης και αυτό χρήζει μιας ευρύτερης κοινωνιολογικής ανάλυσης. Όμως τέτοιοι λαοί δεν είναι για πολλά από “τα μεγάλα, τα ωραία και τ’ αληθινά…”
Είναι μόνο για να κυβερνιούνται αν αποφασίσεις να παριστάνεις τον Περικλή ή για να αποχωρείς στο πιθάρι σου και να τους φτύνεις αν αποφασίσεις να παριστάνεις τον Διογένη τον Κυνικό…
Τέλος ένα μικρό τμήμα τους είναι και για κλωτσιές και χρειάζεται καμιά φορά να παριστάνεις τον Μαραντόνα.