Γράφει ο Δευκαλίων
Στον χθεσινό Δευκαλίωνα διατυπώσαμε για πολλοστή φορά το επιχείρημα των επιχειρημάτων. Τη θέση του κυρίαρχου πολιτικοοικονομικού πλαισίου βάσει της οποίας το Ελληνικό Κράτος είναι περίπου υποχρεωμένο να βοηθά το Ελληνικό Τραπεζικό Σύστημα.
Συγκεκριμένα, το επιχείρημα των επιχειρημάτων που έχει αφήσει άναυδους και άλαλους όλους τους πολιτικούς πολέμιους του κυρίαρχου πολιτικοοικονομικού πλαισίου λέει περίπου τα εξής:
• «Οι Ελληνικές Τράπεζες δεν ήταν προβληματικές κατά την πρώτη φάση της κρίσης γιατί δεν είχαν εμπλακεί στην αγορά τοξικών ομολόγων. Οι Ελληνικές Τράπεζες έγιναν προβληματικές όταν χρεοκόπησε το Ελληνικό Δημόσιο και απαξιώθηκαν τα Ελληνικά Κρατικά Ομόλογα. Τότε οι Ελληνικές Τράπεζες έγιναν προβληματικές, γιατί είχαν αγοράσει παρά πολλά κρατικά ομόλογα. Αφού λοιπόν φταίει το κράτος που έγιναν προβληματικές, δίκαια επωμίζεται και τα βάρη της διάσωσης των Ελληνικών Τραπεζών»
Κατ’ αρχήν το θεμελιώδες επιχείρημα του καπιταλισμού λέει το εξής παρά πολύ απλό: Ο επιχειρηματίας-επενδυτής παίρνει πάνω του το ρίσκο της επένδυσης και κινδυνεύει ανά πάσα ώρα και στιγμή να χάσει τα χρήματα του. Άρα είναι και λογικό αλλά και ηθικό να εισπράττει και την μερίδα του λέοντος από τα κέρδη.
Στην περίπτωση της σχέσης Ελληνικό Δημόσιο-Ελληνικό Τραπεζικό Σύστημα αυτή η πάγια καπιταλιστική θέση δεν ισχύει. Ο επιχειρηματίας-επενδυτής κέρδιζε όσα μπορούσε να κερδίσει από τις αγοροπωλησίες Ελληνικών Κρατικών Ομολόγων τα προηγούμενα χρόνια. Τώρα όμως που στράβωσαν τα πράγματα και τα Ελληνικά Κρατικά Ομόλογα έμειναν αζήτητα στο ράφι, έγραψε ζημιές. Πολύ μεγάλες ζημιές! Αυτές τις ζημιές θα τις εξοφλήσει το Ελληνικό Δημόσιο, γιατί σύμφωνα με τον επιχειρηματία-επενδυτή τραπεζίτη αυτό φταίει που τα ελληνικά κρατικά ομόλογα απαξιώθηκαν και έμειναν απούλητα στο ράφι.
Ιδιωτικοποίηση των κερδών και κοινωνικοποίηση των ζημιών. Αυτή την κυρίαρχη διεθνώς λογική στην αντιμετώπιση της κρίσης επιχειρεί να δικαιολογήσει το παραπάνω εγχώριο επιχείρημα. Ο λόγος για τον οποίο επικαλούνται αυτό το τιτάνιο επιχείρημα είναι εξαιρετικά απλός.
Στην Ελλάδα η κρίση έφερε και μνημόνια.
Τα μνημόνια έφεραν δυστυχία και εξαθλίωση. Πως θα πειστεί λοιπόν αυτός ο ταλαίπωρος ο Έλληνας ότι πρέπει να δώσει το υστέρημα του για να…
σωθεί η χώρα, άρα και οι τράπεζες, αν δεν υπάρχει ένα ακράδαντο επιχείρημα ότι φταίει το κράτος, δηλαδή ο έλληνας πολίτης για την κατάντια των τραπεζών;
Το επιχείρημα όμως είναι έωλο ανήθικο και παράλογο:
• «Κύριοι, κερδίζατε κάθε φορά που δανείζατε το Ελληνικό Δημόσιο ένα καθαρό τουλάχιστον 3% επί του δανείου μέσα σε λίγες ώρες. Αγοράζατε τα ομόλογα του Ελληνικού Κράτους και πληρωνόσαστε από το Ελληνικό Δημόσιο επιτόκιο περίπου 4,5%. Αμέσως μετά ενεχυριάζατε αυτά τα ομόλογα στην ΕΚΤ και παίρνατε πίσω τα χρήματα που δώσατε στο Ελληνικό δημόσιο πληρώνοντας επιτόκιο 1%. Καθαρό κέρδος περίπου 3%-3,5%. Από τον Ιούνιο 2009 που τα επιτόκια της ΕΚΤ έπεσαν στο 1%, έως τον Απρίλιο 2010 που η Ελλάδα προσέφυγε στον κοινό μηχανισμό οικονομικής στήριξης, πόσες φορές είχατε κάνει αυτή την διαδικασία και πόσα είχατε κερδίσει;»
Τα πράγματα είναι απλά. Το Ελληνικό Τραπεζικό Σύστημα αμέσως μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers και την παροχή ρευστότητας από την ΕΚΤ, την παραπάνω διαδικασία την είχε ανάγει σε βασική δραστηριότητα. Κέρδιζε εύκολα και γρήγορα ένα σκασμό λεφτά!
Έλα ντε όμως που ήταν στο χέρι της ΕΚΤ, για πόσο και πώς αυτή η διαδικασία θα συνεχίζονταν. Και η ΕΚΤ αποφάσισε αυτή η διαδικασία να φαλκιδευτεί. Ζήτησε περισσότερες εγγυήσεις για τα ενέχυρα που είχε στα χαρτοφυλάκια της. Και τις πήρε από τους Έλληνες Τραπεζίτες ασυζητητί. Γιατί υπάρχει και ο άλλος καπιταλιστικός νόμος: το δίκαιο του ισχυρότερου.
Και στο Ευρωπαϊκό Τραπεζικό Σύστημα που ανήκουν και οι Ελληνικές Τράπεζες, ο ισχυρότερος και μεγαλύτερος παίκτης είναι η ΕΚΤ. Κάνει ότι θέλει και όποτε το αποφασίσει. Έτσι λοιπόν όταν ζήτησε και πήρε τα περισσότερα ενέχυρα από τις Ελληνικές Τράπεζες, αυτές έμειναν με άδεια συρτάρια από ρευστότητα και αξιόχρεα ομόλογα. Μην ξεχνάμε ότι την ίδια εποχή οι Έλληνες Καταθέτες αποσύρουν σχεδόν μαζικά τις καταθέσεις τους από τις Ελληνικές Τράπεζες.
Στην απάντηση των Ελλήνων Τραπεζιτών: «Τι θέλατε να κάνουμε; Το Ελληνικό Δημόσιο χρειάζονταν δάνεια και εμείς έπρεπε να του τα δώσουμε. Γι’ αυτό κάναμε αυτήν την διαδικασία»
Η απάντηση είναι εξ’ ίσου εύκολη: «Γιατί δεν πουλάγατε τα ομόλογα στην διεθνή χρηματαγορά; Έτσι θα βρίσκατε υγιή ρευστότητα για να δανείσετε το Ελληνικό Δημόσιο»
Εκεί σταματάει και η συζήτηση!
Τα Ελληνικά Ομόλογα δεν πουλιόντουσαν στην διεθνή χρηματαγορά και όποτε βρισκόταν αγοραστής τα αγόραζε σε πολύ χαμηλές τιμές. Όλοι στην διεθνή χρηματαγορά γνώριζαν την κατάσταση της Ελλάδας. Άρα κανείς και ιδιαίτερα οι Έλληνες Τραπεζίτες δεν μπορούν να επικαλεστούν το επιχείρημα της άγνοιας για την Ελληνική Δημοσιονομική Κατάσταση.
Απλά όταν η ΕΚΤ τράβηξε το χαλάκι στους Έλληνες Τραπεζίτες, αυτοί στράφηκαν στο Ελληνικό Δημόσιο για να χρεώσουν την ζημιά. Και το Ελληνικό Δημόσιο δια του υπουργού κ. Γ. Παπακωνσταντίνου αποδέχθηκε ασμένως το παραπάνω τιτάνιο επιχείρημα.
Έτσι φτάσαμε στο σημερινό αδιέξοδο.
Ο Καπιταλισμός δεν είναι τάγμα με Ουρσουλίνες καλόγριες!
[sc:Πηγή id=”http://stoxasmos-politikh.blogspot.gr/2012/07/blog-post_9285.html” ]