Αν ανατρέξουμε στην πολιτική ιστορία της χώρας θα διαπιστώσουμε ότι ισχύουν διαχρονικά τρία πράγματα. Πρώτον, ισχύει διαχρονικά το ίδιο ακριβώς πολίτευμα (είτε με την βασιλευόμενη είτε με την προεδρευόμενη μορφή του), με μικρές και επουσιώδεις διαφορές. Δεύτερον, κάθε φορά που προκύπτει κρίση, εμφανίζονται νέα πολιτικά πρόσωπα, νέοι κομματικοί σχηματισμοί ή ανασυνθέσεις παλιών προσώπων και κομμάτων της ίδιας ολιγαρχίας, τα οποία υπόσχονται αλλαγή της κατάστασης. Τρίτον, πάντα μετά από κάθε νέο πειραματισμό, έχουμε την ίδια κατάληξη. Οικονομική ή Εθνική Κρίση.
Από τις δύο πρώτες παραμέτρους, εκείνο που παραμένει σταθερό και δεν αλλάζει είναι το πρώτο. Δηλαδή το πολίτευμα και κατά βάση το καταστατικό του κράτους, το Σύνταγμα.
Κάθε φορά οι ελληνικές κρίσεις αναμοχλεύουν το πολιτικό προσωπικό, αλλάζουν πολιτικά πρόσωπα ή δημιουργούν νέους διπολισμούς, όπως τώρα ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ. Έντεχνα και μέσα από κατασκευασμένα διλήμματα, η προσοχή του λαού στρέφεται στο νέο διπολισμό, αλλά δεν αγγίζεται το πραγματικό πρόβλημα. Η προσοχή στρέφεται γύρω από τα πρόσωπα των νέων διαχειριστών της «εταιρίας – κράτους», αλλά καταβάλλεται κάθε προσπάθεια, η προσοχή να φύγει από το θεμέλιο του καθεστώτος, δηλαδή το ίδιο το καταστατικό της «εταιρίας – κράτους». Μας ενδιαφέρουν οι διαχειριστές του πολιτεύματος και όχι αυτό τούτο το σάπιο και διεφθαρμένο πολίτευμα.
Το μυστικό της διαιώνισης αυτού του πολιτικού συστήματος, το μυστικό της δύναμής του και το σημείο ακριβώς όπου όλες οι πρωτοπόρες ιδέες αποτυγχάνουν στη χώρα, είναι ότι καταφέρνει να αλλάζει σαν το φίδι δέρμα. Καταφέρνει να ανασυνθέτει το πολιτικό του προσωπικό, παρασύροντας τον κόσμο σε ελπίδες, οι οποίες έπειτα από λίγα χρόνια αποδεικνύονται φρούδες. Και το παραμύθι καλά κρατεί. Κανένας από αυτούς που ελέγχουν το σύστημα δεν ενδιαφέρεται ούτε τον συμφέρει να καταδείξει ότι το πρόβλημα είναι το καταστατικό της λειτουργίας και όχι οι εμφανιζόμενοι νέοι διαχειριστές, γιατί απλά θα χάσει τον έλεγχο του συστήματος. Τώρα, κανείς δεν προσέχει αυτά που γράφονται εδώ και ακούγονται και από άλλες φωνές. Όλοι κρέμονται από τον νέο διπολισμό ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ, από τους νέους σωτήρες (Σαμαρά – Τσίπρα) και πάει λέγοντας. Πρέπει όμως να κατανοήσουμε ακριβώς τι συντηρεί αυτό το σάπιο και διεφθαρμένο στη βάση του πολίτευμα, ώστε να μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά. Αλλαγή του καταστατικού χάρτη για εκδημοκρατισμό, διαφάνεια, κοινωνική δικαιοσύνη, είναι η λύση.
Το καθεστώς κατηγορεί και φυσικά δικαίως άλλους για «αυγά του φιδιού», αλλά ήδη είναι και το ίδιο ένα φίδι που αλλάζει απλά πουκάμισο.
[sc:Πηγή id=”http://hassapis-peter.blogspot.gr/2012/06/blog-post_8710.html” ]