Του Αλέξη Γλυνιαδάκη
Η επόμενη μέρα, αν εξαιρέσεις την ανάγκη δημιουργίας έντασης εκ μέρους των ΜΜΕ,
έχει μια περίεργη ηρεμία και μια αίσθηση διαδικαστικότητας.
Να περάσουν οι μέρες, να τελειώνουμε και να πάμε πάλι σε εκλογές.
Προφανώς η κάλπη μίλησε.
Το μήνυμα δεν είναι τόσο περίπλοκο όσο φαίνεται.
Το πρώτο σκέλος είναι σαφέστατο.
Δε γίνονται ανεκτοί από το λαό πολιτικοί που τον οδήγησαν στη φτώχεια, ώστε να τον πείσουν να ξεπουληθεί η δημόσια περιουσία.
Εδώ πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι ο πραγματικός λόγος ύπαρξης των μνημονίων σε όλη τη γη ΔΕΝ είναι απλά ο μισθός και η σύνταξη. Βασική και σημαντική προτεραιότητα είναι η αρπαγή ολόκληρου του δημοσίου πλούτου μιας χώρας.
Πολιτικοί συνένοχοι λοιπόν σε τέτοιους σχεδιασμούς πετάχτηκαν έξω από τη βουλή και μάλιστα σε ποσοστό 80%.
Το δεύτερο σκέλος έχει να κάνει με την πορεία προς τη λύση του Ελληνικού δράματος.
Η λύση που υποδεικνύει ο λαός είναι αριστερή, με προϋπόθεση ότι ο αριστερός σχηματισμός που θα αναλάβει το έργο, πρέπει να αποδέχεται την πρόκληση και να προσφέρει τη δυνατότητα να εισακουστεί η φωνή του λαού.
Η διαφορά που προέκυψε μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και του κόμματος των Ανεξάρτητων Ελλήνων, αλλά και η στασιμότητα του ηθελημένα στάσιμου ΚΚΕ απέδειξε του λόγου το αληθές.
Τέλος, το τρίτο σκέλος έχει να κάνει με την προοπτική του επόμενου γύρου εκλογών στις 17 Ιουνίου.
Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι κανείς δε θα ρισκάρει να κάνει ιδεολογικές εκπτώσεις αυτή τη στιγμή, αναμένοντας όλοι δεύτερο γύρο και προοπτική ανάκαμψης και μεγαλύτερης διαπραγματευτικής ισχύος.
Το παιχνίδι του δεύτερου γύρου θα παιχτεί στη συσπείρωση κεντροαριστερών ψηφοφόρων γύρω από το ΣΥΡΙΖΑ, τη μείωση της αποχής εν όψει προοπτικής εξουσίας, αλλά και τη διαρροή ψήφων που εκφράστηκαν μέσω της Χρυσής Αυγής, χωρίς αυτή να αποτελεί ιδεολογική λύση για τους ψηφοφόρους της.
Το σίγουρο είναι ότι ο Ιούνιος δίνει ρεαλιστικά προοπτική ανατροπής, μέσα από πλήρη λαϊκή κυριαρχία.
Και μάλιστα σε μια Ευρώπη που δικαιούται να ελπίζει, μέσα και από τα αποτελέσματα της Γαλλίας.