Αποτελεί μυστήριο το γεγονός ότι η Κριστίν Λαγκάρντ προτείνει «κούρεμα» στα τραπεζικά χρέη των υπερχρεωμένων νοικοκυριών και επιχειρήσεων στην Ελλάδα αλλά εδώ ετοιμάζουν νομοσχέδιο ακριβώς προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η έκθεση του ΔΝΤ δεν βασίζεται σε κοινωνικές ευαισθησίες, φυσικά. Τα αντίθετο, η επιχειρηματολογία που αναπτύσσει έχει καθαρά οικονομική προσέγγιση, στη λογική ότι η αναδιάρθρωση των ιδιωτικών χρεών μειώνει την αβεβαιότητα του συστήματος, ενισχύει την κατανάλωση, επιδρά θετικά στο σύνολο της οικονομίας και, στο τέλος-τέλος, ενισχύει την ανάπτυξη – η οποία μπορεί να μας οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση.
Το πιο χαρακτηριστικό σημείο είναι το συμπέρασμα πως ο λεγόμενος νόμος Κατσέλη δεν έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα, υποδεικνύοντας εμμέσως πλην σαφώς ότι πρέπει να ενισχυθεί στην ίδια κατεύθυνση. Την ίδια στιγμή ο αρμόδιος υφυπουργός, με έγγραφό του στη Βουλή, περιγράφει τη νομοθετική ρύθμιση για τα ιδιωτικά δάνεια με εντελώς διαφορετικά χρώματα. Σημειώνεται ότι πρόκειται για νόμο ο οποίος υποτίθεται ότι θα έφθανε στη Βουλή από τον περασμένο Σεπτέμβριο, ενώ τώρα μιλάμε για το τέλος Μαρτίου, και θα είχε ως βάση τον περιορισμό της μηνιαίας δόσης των δανείων στο 30% του ατομικού εισοδήματος του δανειολήπτη.
Δυστυχώς, στα βασικά σημεία του σχεδίου νόμου που ήρθαν στη δημοσιότητα μέσω της Βουλής καμία σχετική πρόβλεψη δεν υπάρχει. Στο «κούρεμα», φυσικά, δεν γίνεται καμία αναφορά. Αντίθετα, καταγράφονται δυσμενέστεροι όροι και προϋποθέσεις απ’ ό,τι στον νόμο Κατσέλη και ουσιαστικά περιορίζεται στο ελάχιστο ο αριθμός εκείνων των πολιτών που μπορούν να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες που παρέχονται.
Αναιρείται, λοιπόν, κάθε δυνατότητα προσφυγής από όσους έχουν οικογενειακό εισόδημα πάνω από 25.000 ευρώ και δεν έχουν υποστεί μείωση των αποδοχών τους τουλάχιστον 35% σε τρία χρόνια. Μόνο που στο 35% δεν υπολογίζονται π.χ. οι φόροι (άμεσοι και έμμεσοι), οι οποίοι έχουν τριπλασιαστεί στο ίδιο διάστημα. Επίσης, εξαιρούνται οι εκατοντάδες χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενοι και μικροεπιχειρηματίες που είδαν το εισόδημά τους να μηδενίζεται και έμειναν μόνο με τα χρέη στις τράπεζες και τις Εφορίες. Πρόκειται για το τελικό χτύπημα στην πρώην μεσαία τάξη, που πάντα υπήρξε ο βασικός πυλώνας και αιμοδότης της εθνικής οικονομίας.
Τα «κόκκινα δάνεια» αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο και συνολικά τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς τις τράπεζες ξεπερνούν τα 50 δισ. ευρώ. Το κοινωνικό πρόβλημα είναι τεράστιο και οι συνέπειες στην οικονομία, ακόμη, απροσδιόριστες. Οι σχεδιαζόμενες ρυθμίσεις σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν τη λύση του προβλήματος, ούτε για τα νοικοκυριά, ούτε για τις τράπεζες, ούτε για την οικονομία, ούτε για τους πολιτικούς εταίρους στην κυβέρνηση. Αν αυτές είναι οι τελικές επιλογές, τότε μάλλον το αρμόδιο υπουργείο πρέπει να αφήσει το ζήτημα στα χέρια των τραπεζών.
Αλλωστε, οι ρυθμίσεις και οι διευκολύνσεις των ίδιων των τραπεζικών ιδρυμάτων είναι σαφώς ευνοϊκότερες για τους δανειολήπτες που αδυνατούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις απ’ ό,τι η σχεδιαζόμενη κοροϊδία του υπουργείου.
protothema.gr