γράφει ο Begar
Πριν από λίγα χρόνια, ένας γείτονάς μου, γιατρός στο επάγγελμα και ιδιαίτερα έξυπνος άνθρωπος, ήταν έτοιμος να προχωρήσει σε γάμο.
Για τον οικιακό εξοπλισμό, που σκόπευε να προμηθευτεί, έκανε το εξής απλό: Έγραψε μια λίστα με όλες τις ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές που ήθελε, μάρκα, μοντέλο , κωδικό και την έστειλε σε πέντε μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων (στους διευθυντές των τοπικών υποκαταστημάτων της πόλης του – επαρχία), αναφέροντας πως όποιος του κάνει την καλύτερη τιμή στο σύνολο, θα προτιμηθεί. Η δε αξία των αντικειμένων της λίστας, σε τιμές του 2006, ανερχόταν περίπου στις 15000 ευρώ.
Φυσικά, πήρε από όλους γραπτή απάντηση με προσφορές που κυμάνθηκαν από 14.000 έως 17.000. Η ακριβότερη τιμή ζητήθηκε από αμιγώς ελληνική εταιρία.
Μέχρι εδώ, όλα φυσιολογικά, θα σκεφτείτε. Η ομορφιά της υπόθεσης είναι ότι ο διευθυντής της εταιρίας, που έδωσε τις ακριβότερες τιμές, πέρα από την απαντητική επιστολή, του τηλεφώνησε προτείνοντάς του το εξής ωραίο:
Να προτιμήσει τη δική του εταιρία, με τιμή 17000 και μετά να επικαλεστεί έναν όρο, που προωθούσε εκείνη την εποχή, για διαφημιστικούς λόγους, «αν το βρείτε φθηνότερο, σας επιστρέφουμε τη διαφορά στο διπλάσιο», οπότε ο γείτονάς μου θα πλήρωνε μεν 17.000, αλλά θα έπαιρνε επιστροφή 6.000 ευρώ και ουσιαστικά το όλο κόστος της αγοράς θα έπεφτε στα 11.000 ευρώ.
Ο γείτονάς μου ενθουσιάστηκε, αλλά λόγω ελληνικής περιέργειας ρώτησε το διευθυντή του καταστήματος, γιατί το κάνει αυτό, αφού πρακτικά η εταιρία υφίσταται ζημιά. Η απάντηση ήταν ……. αφοπλιστική:
«Ας πάρω εγώ ως διευθυντής το bonus για την πώληση και να πάει να γαμηθεί η εταιρία».
Για την ιστορία, η συγκεκριμένη αλυσίδα καταστημάτων σήμερα είναι πτωχευμένη και κλειστή.
Τώρα για να γελάσουμε λίγο (ή να κλάψουμε καλύτερα), όπου εταιρεία βάλτε το ελληνικό δημόσιο και τον ελληνικό λαό, όπου διευθυντής βάλτε τους πολιτικούς μας και όπου πελάτης-γείτονας, βάλτε τους προμηθευτές του δημοσίου.
Σας θυμίζει τίποτα;