Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα της κάλπης, κατά την αναμέτρηση της 6ης Μαΐου, ο νοικοκύρης έχει ήδη χάσει τη μάχη.
Είναι μια μάχη χαμένη από χέρι διότι, ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος, η ύφεση ήδη προβλέπεται ότι θα είναι βαθύτερη του αναμενομένου, υπερβαίνοντας ενδεχομένως σημαντικά το επίπεδο του 5%, η ανεργία υψηλότερη και η τραπεζική χρηματοδότηση βραδύτερη, αφού η υπόθεση της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών μπορεί να καθυστερήσει επί μήνες να ολοκληρωθεί, αναχαιτίζοντας έτσι τις όποιες ελπίδες για ταχεία ανάκαμψη του οικονομικού κλίματος.
Ως αποτέλεσμα, ο αριθμός των μη εξυπηρετούμενων δανείων θεωρείται βέβαιο ότι θα αυξηθεί, δυσχεραίνοντας έτσι ακόμη περισσότερο την αποκατάσταση της λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος και φυσικά της ικανότητάς του να χρηματοδοτήσει νοικοκυριά και επιχειρήσεις.
Αντίστοιχα, τα ήδη δυσμενή οικονομικά του κάθε νοικοκυριού, αμέσως μετά τις εκλογές, θα επιβαρυνθούν περαιτέρω με τα κάθε λογής χαράτσια και τις έκτακτες εισφορές, η επιβολή των οποίων επίσης καθυστέρησε χάριν προεκλογικών σκοπιμοτήτων.
Αν τώρα η κάλπη οδηγήσει στην επικράτηση κάποιου αντιμνημονιακού συνασπισμού κομμάτων, τα οποία θα επιθυμούν είτε «απαγκίστρωση» από το μνημόνιο, όπως μάλλον χαριτωμένα λέγει ο κ. Φ. Κουβέλης, είτε κατάργησή του, όπως υποστηρίζει πλειάδα άλλων, συμπεριλαμβανομένων των Π. Καμμένου, Αλ. Τσίπρα και Αλ. Παπαρήγα, τα λόγια είναι περιττά.
Η συζήτηση αυτή έχει ήδη γίνει και βιώσιμη εναλλακτική λύση εκ μέρους τους δεν προτείνεται.
Ακόμη, όμως, και στην περίπτωση όπου επικρατήσουν τα κόμματα που τάσσονται υπέρ του μνημονίου και της όποιας μορφής επαναδιαπραγμάτευσής του, πόσο εφικτή είναι η συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών αρχηγών τους;
Η κ. Ντ. Μπακογιάννη μας λέει ότι θα έπρεπε να είναι, ώστε ο τόπος να μπορέσει να αντιμετωπίσει τα προβλήματά του.
Δεν θα διαφωνήσουμε, αν και κάποιος θα έπρεπε να το θέσει υπόψη του φίλτατου κ. Αντ. Σαμαρά, ο οποίος εμμένει στις πρωθυπουργικές του βλέψεις και απειλεί με νέα προσφυγή στις κάλπες, σε περίπτωση όπου δεν του «κάτσει» η υπόθεση της πρωθυπουργίας αυτήν τη φορά…
Τώρα, βέβαια, κατά πόσον είναι ρεαλιστικό να κάνει κανείς μια ουσιαστική συζήτηση με κάποιον, ο οποίος μόλις χθες υποστήριξε ότι «η ανάκαμψη είναι εφικτή και η ανάπτυξη είναι κοντά», μιλώντας σε κοινό στο υψηλής ανεργίας Λαύριο, είναι κάτι συζητήσιμο…
Όταν, για παράδειγμα, ο άνθρωπος αυτός προτείνει τη φορολογική αμνήστευση για την επιστροφή καταθέσεων που έχουν φυγαδευτεί στο εξωτερικό, γεννώνται εύλογες αμφιβολίες σχετικά με την αντιμετώπιση που επιφυλάσσει όταν και όποτε αναλάβει την εξουσία έναντι του φαινομένου της φοροδιαφυγής.
Αμνήστευση για την κυριότερη πηγή κοινωνικής αδικίας στον τόπο είναι η πρότασή του;
Ούτως ή άλλως, ευρώ έχουμε ως νόμισμα ακόμη και το χρήμα μπορεί να πηγαίνει όπου θέλει…
Το πώς δημιουργήθηκε αυτό το χρήμα και το κατά πόσον έχει φορολογηθεί στην Ελλάδα είναι βεβαίως το ζητούμενο, αλλά σε αυτό ο φίλτατος κ. Σαμαράς δεν αναφέρθηκε χθες…
Όμως, τι μπορεί να περιμένει κανείς όταν εν μέσω υπερφορολόγησης ο κύριος διεκδικητής της εξουσίας κάνει λόγο για μείωση των φορολογικών συντελεστών γενικώς και ειδικά για τα νομικά πρόσωπα στο επίπεδο του 15%;
«Μακάρι να γινότανε, μακάρι», που λέει και ο βάρδος, αλλά πώς;
Πού θα βρει τα χρήματα αυτό το χρεοκοπημένο κράτος να αναπληρώσει τα φορολογικά του έσοδα, όταν ήδη έχει δεσμευτεί πως το πρώτο πράγμα που θα κάνει μετά τις εκλογές είναι να προωθήσει μέτρα μείωσης δαπανών ύψους 11,7 δισ. ευρώ έως και 15 δισ. ευρώ, ώστε να έρθει ο προϋπολογισμός «ίσα βάρκα, ίσα νερά»;
Από την ανάπτυξη που υπόσχεται ο κ. Σαμαράς;
Γι’ αυτό σας λέω… Την έχει χάσει τη μάχη ο νοικοκύρης…